هر سال با ورود به ماه مبارک رمضان اولین حدیثی که از ذهنم می گذرد این حدیث قدسی است که "الصَّوْمُ لِی وَ أَنَا أَجْزِی بِه‏" (من لا یحضره الفقیه ج ‏2: 75)

ترجمه ای که معمولا از این روایت می شود این است که «روزه برای من است و خودم هم پاداش می دهم.» اگر روایت را اینگونه معنا کنیم روزه هم مانند دیگر اعمال عبادی و در رتبه آنها قرار می گیرد  و مزیت و فضیلت ویژه ای در آن وجود نخواهد داشت. چرا که ثواب دیگر عبادات را هم خدا می دهد مگر غیر از خدا جزا دهنده ای را می توان تصور کرد.

اما اهل دل و معنا این روایت را مجهول خوانده اند یعنی «الصوم لی و انا اُجزا به» و چنین معنا کرده اند که روزه مال من است و پاداشش خود من هستم.

از این دریچه و با این نگاه معنای روایت چقدر لطیف می شود. یعنی این روزه اگر روزه باشد آنقدر نزد حضرت حق دوست داشتنی و عزیز است که پاداشش خود حضرت ربوبی است. الهی آمین

مرا به قند و شکرهای خویش مهمان کن

علف میاور و پیشم منه نیم حیوان

فرشته از چه خورد از جمال حضرت حق

غذای ماه و ستاره ز آفتاب جهان